گاه نوشت های یک آبی/بنفش

آشفته ترین ذهن دنیا خودش را توی کله ی من قرار داده است. این را برای این می نویسم که از پس یک برنامه ریزی ساده هم بر نمی آیم. تابستان شروع شده، قرار نیست مداوم سر کار بروم، دخل و خرجم برابر نیست، کارهای بسیاری دارم و اولویت هایم را گُم کرده ام. همه چیز به یکدیگر وابسته هستند و نمی توانم پرونده یک چیز را ببندم و پرونده ی دیگری را باز کنم. بیش از هر چیز به مشورت نیاز دارم. مشورتِ یک ذهن مهندسی که هزاران اتاق دارد. 

 

*آشفته ترین ذهنِ خلاق دنیا توی کله ی من است. 

گاه نوشت های یک آبی/بنفش...

آخرین باری که اینجا نوشته ام، دی ماه نود و هفت است، بی انصافی ست اگر بگویم دست از نوشتن کشیده ام که نوشتن اگر هوایِ نفس کشیدنم نباشد، سویِ چشمانم که هست. اصلا طوری که در مغزم با خودم حرف می زنم، چیزی گاه نوشت های یک آبی/بنفش...

قصد کرده ام پایان نامه را بنویسم، دیوارهای دو مدرسه را رنگ آمیزی کنم، کلاس جادویی را از سر بگذرانم و در تمامی اینها خودم را پیدا کنم. برای خودم کارگاهی بسازم از آنچه دوستش خواهم داشت و جز دیدن یار، هیچ چیز سر ذوقم نیاورد. 

گاه نوشت های یک آبی/بنفش...

چای نوشیدن را، چایِ با لذت نوشیدن را بعد از خودم، کنار تو یافتم. جایی که زمان می ایستد، موج ها آرام می شوند و آنچه شنیدنی ست صدا و لبخند توست. از جسارت قلبم در کنارت می ترسم و قلبم ازین ترس تغذیه می کند، پروار می شود و به تماشای سرگشتگی ام می نشیند. گرمی دست هات و نوازش چشمانت را دوست دارم و از شوق شاید، چشمانم پُراشک می شود. 

گاه نوشت های یک آبی/بنفش...

در زیباترین نقطه ی خانه نشسته ام که امید بریزد به جانم و زندگی جریان یابد. 

 

*حذف تلگرام و اینستاگرام حسابی حالم را خوب کرده بود تا اینکه مجبور شدم دوباره نصبشان کنم.

گاه نوشت های یک آبی/بنفش...